Verbum

mischief [ˈmɪstʃɪf] n.

1. сваво́льства; дураслі́васць, гарэ́злівасць;

Her eyes were full of mischief. Яе вочы былі поўныя гарэзлівасці.

2. fml шко́да; бяда́

♦

get into mischief тра́піць у не́рат;

do smb. a mischief наўмы́сна шко́дзіць каму́-н.;

make mischief пасвары́ць (каго-н. з кім-н.)