Verbum

harbour​² [ˈhɑ:bə] v.

1. даць прыту́лак; хава́ць, прыкрыва́ць;

harbour a criminal хава́ць злачы́нцу;

harbour refugees даць прыту́лак бе́жанцам/уцекача́м

2. затаі́ць (злосць, пачуццё помсты, падазрэнні і да т.п.);

He began to harbour doubts about her promise. У яго закралася сумненне ў тым, што яна выканае абяцанне.

♦

harbour a grudge against smb. ≅ мець во́ка на каго́-н.