ізаля́тар

(фр. isolateur)

1) рэчыва, якое не праводзіць электрычнага току (гл. дыэлектрык), цеплыні або не прапускае гукаў;

2) дэталь з ізаляцыйнага рэчыва для замацавання і раз’яднання частак электрычнага абсталявання;

3) адасобленае памяшканне ў бальніцах, санаторыях, інтэрнатах, лагерах для размяшчэння хворых з нераспазнанымі ці заразнымі хваробамі;

4) камера ў турме для аднаго чалавека.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)