кансана́нс
(фр. consonance, ад лац. consonare = згодна гучаць)
1) муз. адначасовае спалучэнне тонаў стройнага, згоднага гучання (проціл. дысананс 1);
2) літ. від няпоўнай рыфмы, у якой сугучныя зычныя гукі пры частковай або поўнай разбежцы галосных.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)