Verbum

жаўла́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Цвёрдая, у выглядзе гуза, пухліна на целе чалавека, жывёлы.

|| прым. жаўла́чны, -ая, -ае.

жывёла...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да жывёлы, напр.: жывёлабоец, жывёлагадовец, жывёлалячэбніца, жывёланарыхтоўка, жывёлапрамысловец.

бурдзю́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Мяшок са скуры жывёлы для захоўвання і перавозкі вадкасцей.

|| прым. бурдзю́чны, -ая, -ае.

ба́бка², -і, ДМ -бцы, мн. -і, ба́бак, ж.

Надкапытны сустаў нагі ў жывёлы, а таксама косць гэтага сустава.

ую́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Упакаваная паклажа, якая перавозіцца на спіне жывёлы, а таксама сумка для такой паклажы.

саме́ц, -мца́, мн. -мцы́, -мцо́ў, м.

1. Асобіна жывёлы мужчынскага полу.

2. перан. Пра празмерна падкага да жанчын мужчыну.

непрахо́днасць, -і, ж.

1. гл. непраходны.

2. Няздольнасць прапускаць што-н. (аб органах чалавека або жывёлы; спец.).

Н. кішэчніка.

эмбрыён, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Зародак чалавека ці жывёлы на пачатковых стадыях развіцця.

|| прым. эмбрыяна́льны, -ая, -ае.

ме́шанка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Кармавая сумесь для жывёлы, птушак.

2. Змешаны пасеў кармавых раслін.

разую́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каго-што.

Зняць з жывёлы паклажу, уюк.

Р. вярблюда.

|| незак. разую́чваць, -аю, -аеш, -ае.