золатапаго́ннік, ‑а, м.

Пагардлівая назва афіцэра царскай арміі. Золатапагоннікі, кадэты І хеўра іншае брыды Расстроіць хочуць нам рады. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ура́днік, ‑а, м.

1. У дарэвалюцыйнай Расіі — ніжэйшы чын павятовай паліцыі.

2. Унтэр-афіцэр у казацкім войску царскай арміі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аснашчэ́нне ср., в разн. знач. оснаще́ние;

а. прамысло́васці перадаво́й тэ́хнікай — оснаще́ние промы́шленности передово́й те́хникой;

а. а́рміі — оснаще́ние а́рмии

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́паршчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воінскае званне асобы, якая добраахвотна праходзіць службу звыш устаноўленага тэрміну, а таксама асоба, што носіць гэта званне.

2. У царскай арміі: самы малодшы афіцэрскі чын, а таксама асоба ў гэтым чыне.

|| прым. пра́паршчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

генера́л, ‑а, м.

Воінскае званне або чын вышэйшага каманднага і начальніцкага саставу ў арміі. // Асоба, якая мае гэта званне.

•••

Генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай арміі; асоба, якая мела гэта званне.

Генерал арміі — самае высокае званне генералаў; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-лейтэнант — другое па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-маёр — першае (малодшае) генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

Генерал-палкоўнік — трэцяе па старшынству генеральскае званне; асоба, якая мае гэта званне.

[Ад лац. generalis — агульны, галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пра́паршчык ’вайсковец на службе звыш устаноўленага тэрміну ў царскай арміі, самы малодшы афіцэрскі чын’ (ТСБМ). З рус. пра́порщик ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 74), якое ўтворана ад пра́пор ’сцяг’ і калькуе ням. Fähnrich ’прапаршчык’, г. зн. той, хто носіць сцяг’ < Fähne ’сцяг’. Аб рус. слове гл. Фасмер, 3, 354.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

наёмнік, ‑а, м.

1. Салдат або афіцэр, які служыць у наёмнай арміі. Армія з наёмнікаў.

2. Тое, што і найміт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партупе́й-пра́паршчык, ‑а, м.

Ніжэйшае званне ў рускай арміі канца 18 ст., якое прысвойвалася дваранам. // Асоба, якая мела такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

партупе́й-ю́нкер, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай рускай арміі — званне, якое прысвойвалася юнкерам за выдатную службу. // Асоба, якая мела такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арме́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да арміі (у 1–4 знач.), армейца; вайсковы. Армейская служба. Армейскі корпус. Армейская форма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)