Verbum

псіхастэ́нік, ‑а, м.

Спец. Чалавек, які хварэе на псіхастэнію.

садамі́т, ‑а, М ‑міце, м.

Чалавек, схільны да садаміі.

скавыту́н, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які скавыча, назаляе скаргамі.

срэбралю́б, ‑а, м.

Уст. Чалавек, які вызначаецца срэбралюбствам, карысталюбівец.

фон-баро́н, ‑а, м.

Разм. іран. Фанабэрысты, пагардлівы чалавек.

французама́н, ‑а, м.

Чалавек, які празмерна захапляецца ўсім французскім.

членашко́днік, ‑а, м.

Чалавек, які зрабіў членашкодніцтва. Пакаранне членашкодніка.

эпіле́птык, ‑а, м.

Разм. Чалавек, які хварэе на эпілепсію.

туля́га, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑лязе, Т ‑ай (‑аю), ж.

1. Чалавек, які туляецца, пазбягае сустрэчы; бадзяга. А туляга, як вядома, чалавек, які туляецца, увесь час хаваецца, каб быць непрыкметным. Сабалеўскі. Шыраеўскія дзядзькі і да гэтага бачылі, што Чубар не проста туляга, а чалавек са зброяй, значыць, мае калі не ўладу, то дачыненне да нечага вельмі важнага. Чыгрынаў.

2. Разм. Баязлівец, нерашучы чалавек.

вахла́к, ‑а, м.

Пагард. лаянк. Нерастаропны, прастакаваты чалавек. Пан абняў прэлата і разгладзіў вусы: — Чокнемся? Не ўсе ж тут вахлакі і трусы. Бажко. // Неахайны з выгляду чалавек. Хадзіць вахлаком.