вы́стаўка-про́даж, выстаўкі-продажу, ж.

Выстаўка, на якой праводзіцца продаж экспануемых тавараў, вырабаў і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азатыза́цыя, ‑і, ж.

Спец. Насычэнне паверхневага слоя стальных вырабаў азотам з мэтай надання ім цвёрдасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суфле́, нескл., н.

Назва кулінарных вырабаў (кандытарскіх, малочных, мясных), у склад якіх уваходзяць узбітыя бялкі.

[Фр. souffle ад souffler — дуць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фасонналіце́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Звязаны з фасонным ліццём, адліўкай дэталей машын і вырабаў. Фасонналіцейны цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мядні́ць ’наносіць слой медзі на паверхню металічных вырабаў гальванічным спосабам’ (ТСБМ). Да медзь (гл.). Відаць, са словазлучэння рабіць медным.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

чэрнь², -і, ж.

1. Гравіроўка металічных вырабаў, пераважна сярэбраных і залатых, штрыхі якой запаўняюцца спецыяльным чорным сплавам, а таксама вырабы, апрацаваныя такім чынам.

2. Чорная вугальная фарба арганічнага паходжання (спец.).

|| прым. чэ́рневы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ювелі́рны, -ая, -ае.

1. Які мае адносіны да вырабаў з каштоўных металаў і камянёў.

Ювелірная майстэрня.

Ювелірныя вырабы.

2. перан. Тонкі, дасканалы, такі, як у ювеліра; умела і старанна апрацаваны.

Ювелірная работа.

Ювелірнае выкананне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

янта́р, -у́, м.

Скамянелая смала жоўтага колеру (звычайна празрыстая), якая ўжыв. для вырабу розных аздоб, дробных каштоўных вырабаў; бурштын.

Пярсцёнак з янтаром.

|| прым. янта́рны, -ая, -ае.

Янтарныя пацеркі (з янтару). Я. колер (залаціста-жоўты).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпо́й, ‑ю, м.

Метал або сплаў, які выкарыстоўваецца для злучэння пайкай металічных дэталей, вырабаў і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валасаві́на, ‑ы, ж.

Спец. Дэфект металічных вырабаў, галоўным чынам стальных, у выглядзе тонкіх, выразна акрэсленых трэшчынак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)