градуі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

Спец. Нанесці (наносіць) дзяленні (шкалу) на які‑н. вымяральны прыбор. Градуіраваць тэрмометр.

[Ням. graduiren ад лац. gradus — ступень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

епітым’я́, ‑і, ж.

Спец. Род пакарання ў выглядзе посту, доўгіх малітваў, якое накладалася царквой на таго, хто парушаў рэлігійныя нормы.

[Ад грэч. epitimia — кара.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зашпунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

1. Спец. Зрабіць шпунт, выступ на рабры дошкі.

2. Заткнуць адтуліну (у бочцы) шпунтам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ілю́вій, ‑ю, м.

Спец. Мінеральныя і арганічныя рэчывы, вымытыя вадою з верхняй часткі глебы і адкладзеныя ў яе ніжняй частцы.

[Ад лац. illuvies — разліў, намыўная гразь.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імерсі́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да імерсіі, заснаваны на імерсіі (у 2 знач.). Імерсійны аб’ектыў мікраскопа. Імерсійная вадкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантава́льнік, ‑а, м.

Спец. Механізм для кантоўкі (паварочвання) загатовак, дэталей вырабаў і саміх вырабаў пры іх апрацоўцы, упакоўцы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лабі́льнасць, ‑і, ж.

Спец.

1. Уласцівасць лабільнага. Лабільнасць дзіцячага арганізма.

2. Функцыянальная рухомасць адчувальнай тканкі нерва, мышцы. Лабільнасць мышачных валокнаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макрараён, ‑а, м.

Спец. Найбольшая адзінка, у якую можна аб’яднаць па якіх‑н. прыкметах розныя мясцовасці пры раяніраванні; проціл. мікрараён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малакаго́нны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які садзейнічае багатаму выдзяленню малака. [Варанецкі:] — Васіль Міхайлавіч, бручка — багаты корм. Не першы год сеем. Малакагонны. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марэо́граф, ‑а, м.

Спец. Прылада для вымярэння і аўтаматычнага запісу змянення ўзроўню вады ў адкрытым моры і на берагавых станцыях.

[Ад лац. mare — мора і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)