фа́ктыс, ‑у, м.

Спец. Прадукт, які атрымліваецца з алеяў і ў злучэнні з серай выкарыстоўваецца для змякчэння каўчуку.

[Фр. factise — штучны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фальшбо́рт, ‑а, М ‑рце; мн. ‑борты, ‑аў; м.

Спец. Бартавая агароджа палубы на судне. Хвалі пераліваліся цераз фальшборт.

[Ням. Falschbord]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фанаско́п, ‑а, м.

Спец. Апарат для вывучэння гукавых асаблівасцей маўлення і спосабаў утварэння гукаў пры дапамозе галасавога апарата.

[Ад грэч. phōnē — гук і skopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фахве́рк, ‑а, м.

Спец. Тып будоўлі, які складаецца з драўлянага або жалезнага крацістага каркаса з прамежкамі, закладзенымі цэглай.

[Ням. Fachwerk.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ферментава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак.

Спец.

1. Знаходзіцца ў стане ферментацыі.

2. што. Падвяргаць ферментацыі. Ферментаваць чайнае лісце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фініме́тр, ‑а, м.

Спец. Манометр са шкалой, які паказвае колькасць і ціск газу ў кіслародных і іншых балонах.

[Ад лац. finis — мяжа і грэч. metreo — мера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фо́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Спец. Гукавая арганізацыя паэтычнай мовы (гукавая інструментоўка, эўфанія); наогул — гукавы бок мовы.

[Ад грэч. phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотаста́т, ‑а, М ‑стане, м.

Спец. Аўтаматычны апарат для капіравання дакументаў, малюнкаў, чарцяжоў, тэкстаў і пад. фатаграфічным спосабам.

[Ад грэч. phos, phōtós — святло і statos — нерухомы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фуміга́цыя, ‑і, ж.

Спец. Абкурванне ядавітай парай або газамі раслін, заражаных шкоднікамі, а таксама памяшканняў з мэтай дэзінфекцыі.

[Лац. fumigatio ад fumigo — акурваю, дымлю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хамсі́н, ‑у, м.

Спец. Сухі і гарачы вецер на паўночным усходзе Афрыкі, які прыносіць шмат пяску і пылу.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)