сагразі́ць, ‑гражу, ‑грозіш, ‑грозіць; зак.

Абл. Зрабіць што‑н. на злосць каму‑н.; насаліць каму‑н., даняць, дапячы. [Рыгор:] — Але вось наўмысля прыйду, вось каб табе сагразіць... Зарэцкі. [Бялькевіч:] — Ну, думаю, што ж нам у схованкі гуляць? Усё роўна Сімацкі туды мяне пашле. Ды і не хачу, каб ён падумаў, што гэтым можа мне сагразіць. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́рец пе́рац, -рцу м.;

кра́сный пе́рец чырво́ны пе́рац;

◊

зада́ть перцу (кому-л.) да́ць (зада́ць) пе́рцу (каму-небудзь).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пи́ка​I воен. пі́ка, -кі ж.; дзі́да, -ды ж.;

◊

в пи́ку (кому-л.) на злосць (каму-небудзь).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Паі́ць ’даваць піць каму-н.; насычаць вільгаццю, вадой’. Рус. пои́ть, ст.-рус., ст.-слав. поити, польск. poić, чэш. pojiti, серб.-харв. по̀јити, славен. pojíti, pojim, балг. поя́ ’паю’. Праслав. pojiti. Фасмер (3, 304) асновай гэтага дзеяслова лічыць прасл. *pojь ’напітак’, які ад піць (гл.) з аблаутам у корані. Махэк (452) мяркуе, што ў прасл. была ўтворана дзеяслоўная аснова з poj‑, г. зн. не абавязкова ад назоўніка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падда́нства, ‑а, н.

Прыналежнасць грамадзянін да пэўнай дзяржавы, паняцце ўласцівае феадальнаму і буржуазнаму праву. // Уст. Падпарадкаванне каму‑н. Быць у поўным падданстве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насвіня́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Груб.

1. Набрудзіць, напэцкаць. Насвінячыць у хаце.

2. перан. Пашкодзіць каму‑н. Ну і насвінячыў ты мне!

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нелікві́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Спец. Маёмасць, якая не можа быць выкарыстана на даным прадпрыемстве і падлягае перадачы каму‑н. або прадаецца.

[Ад лац. liquidus — вадкі, пякучы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апані́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

Выступаць у якасці апанента на дыспуце, спрэчцы; быць чыім‑н. апанентам. // Наогул пярэчыць каму‑н. у спрэчцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забры́ць, ‑брыю, ‑брыеш, ‑брые; зак., каго.

Уст. Прызнаць годным да вайсковай службы; забраць у салдаты.

•••

Забрыць лоб каму — тое, што і забрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славянізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

Рабіць славянінам па мове і звычаях; прыдаваць каму‑, чаму‑н. славянскі выгляд, характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)