Verbum

антрапало́гія, -і, ж.

Навука аб біялагічнай прыродзе чалавека.

|| прым. антрапалагі́чны, -ая, -ае.

гнюс, -у, м., зб.

Двухкрылыя насякомыя, машкара, якія смокчуць кроў чалавека і жывёлы.

гяу́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

У мусульман: пагардлівая назва чалавека іншай веры.

лаба́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Пра чалавека з высокім пакатым ілбом.

самавыхава́нне, -я, н.

Свядомая дзейнасць чалавека па выхаванні ў самім сабе пэўных якасцей.

зна́тнасць, -і, ж. (уст.).

Прыналежнасць да знаці, становішча знатнага (у 2 знач.) чалавека.

пі́галіца, -ы, мн. -ы, -лі́ц, ж. (разм.).

Пра маленькага, шчуплага чалавека, пераважна жанчыну.

кудла́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Пра чалавека з доўгімі кудлатымі валасамі.

скна́рлівы, -ая, -ае (разм.).

Надзвычай скупы, прагны (пра чалавека).

|| наз. скна́рлівасць, -і, ж.

утаймава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; -мава́ны; зак.

1. каго (што). Уціхамірыць, супакоіць (чалавека); падпарадкаваць волі чалавека (дзікую або непаслухмяную жывёлу).

У. раззлаванага чалавека.

У. тыгра.

2. што. Зменшыць, аслабіць, прыглушыць праяўленне чаго-н.; справіцца з якімі-н. стыхійнымі з’явамі.

У. боль.

У. смагу.

У. пажар.

|| незак. утаймо́ўваць, -аю, -аеш, -ае; наз. утаймо́ўванне, -я, н.

|| наз. утаймава́нне, -я, н.