Verbum

расскака́цца, -скачу́ся, -ска́чашся, -ска́чацца; -скачы́ся; зак. (разм.).

1. Захапіўшыся скокамі, пачаць многа скакаць.

2. Скачучы, набраць большую хуткасць (пра каня).

панука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і пану́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. каго (што). Прымушаць рабіць што-н. хутчэй, падганяць (першапачаткова вокрыкам «ну», звернутым да каня).

П. каня.

Гэтых хлопцаў не трэба п. у рабоце.

2. кім. Дэспатычна распараджацца кім-н.

П. падлеткамі.

|| наз. панука́нне, -я, н. і пану́кванне, -я, н.

зацугля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., каго (што).

Укласці ў рот каню цуглі, закілзаць.

З. каня.

|| незак. зацу́гліваць, -аю, -аеш, -ае.

смалі́ць³, смалю́, сма́ліш, сма́ліць; незак. (разм.).

Біць, сцябаць (дубцом, пугай).

С. пугаўём каня па клубах.

|| аднакр. сма́льнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

тпру, выкл.

Выкрык, якім спыняюць каня.

◊

Ні тпру, ні но (разм.) — нічога не робіць, нічога не распачынае, ніяк не выяўляе сябе.

зае́здзіць¹, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго (што).

1. Знясіліць яздой, работай без адпачынку.

З. каня.

2. перан. Змучыць непасільнай работай (разм.).

во́рчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Прыстасаванне для прыпрэжкі каня ў дапамогу каранніку (сярэдняму каню).

Хадзіць на ворчыку.

|| прым. во́рчыкавы, -ая, -ае.

утамі́ць, утамлю́, уто́міш, уто́міць; уто́млены; зак., каго-што.

Давесці да ўтомы, стаміць, змарыць.

У. каня.

У. рукі.

|| незак. утамля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.