касцюме́р, ‑а, м.

Работнік тэатра, які падрыхтоўвае касцюмы для спектакля. Касцюмеры прасуюць, чысцяць і разносяць па акцёрскіх пакоях вопратку. Рамановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

керн, ‑а, м.

1. Парода, грунт, якія бяруць пустацелым інструментам для пробы.

2. Тое, што і кернер (у 2 знач.).

[Ням. Kern.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крэзо́л, ‑у, м.

Хімічнае злучэнне ў каменнавугольным дзёгці з характэрным пахам (шырока выкарыстоўваецца для вырабу пластмас і атрымання дэзінфіцыруючых сродкаў).

[Крэазот і лац. ol(eum) — алей.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

культыва́тар, ‑а, м.

Сельскагаспадарчая прылада для рыхлення ўзаранай глебы, міжрадковай апрацоўкі пасеваў, знішчэння пустазелля і пад. Прапашны культыватар. Навясны культыватар.

[Фр. cultivateur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кюве́та, ‑ы, ДМ ‑це; Р мн. ‑ет; ж.

Плоская прамавугольная ванначка для праяўлення і апрацоўкі фатаграфічных пласцінак і адбіткаў.

[Фр. cuvette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ліхта́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ліхтара (у 1 знач.). Ліхтарныя агні. // Прызначаны для ліхтара. Ліхтарны слуп. Ліхтарнае шкло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маразі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Камера халадзільніка для хуткага замарожвання мясных, рыбных і інш. харчовых прадуктаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марэо́граф, ‑а, м.

Спец. Прылада для вымярэння і аўтаматычнага запісу змянення ўзроўню вады ў адкрытым моры і на берагавых станцыях.

[Ад лац. mare — мора і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубапратэ́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пратэзавання зубоў. // Прызначаны для вырабу і ўстаўляння зубных пратэзаў. Зубапратэзная майстэрня. Зубапратэзны кабінет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каме́я, ‑і, ж.

Камень або ракавіна з мастацкай разьбой, якія выкарыстоўваюцца для ўпрыгожвання ў брошках, пярсцёнках. // Брошка з такім упрыгожаннем.

[Іт. cammeo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)