Verbum

люмінесцэ́нцыя, -і, ж. (спец.).

Свячэнне газу, вадкасці або цвёрдага цела, якое абумоўлена не награваннем цела, а нецеплавым узбуджэннем яго атамаў і малекул.

|| прым. люмінесцэ́нтны, -ая, -ае.

мадулява́ць, -лю́ю, -лю́еш, -лю́е; незак. (спец.).

1. Пераходзіць з адной танальнасці ў другую (пра музычныя гукі).

2. Змяняцца, пераўтварацца (пра электрычныя ваганні).

|| наз. мадуля́цыя, -і, ж.

манага́мія, -і, ж. (спец.).

Форма шлюбу, пры якой адзін мужчына можа ўтвараць сям’ю толькі з адной жанчынай; аднашлюбнасць.

|| прым. манага́мны, -ая, -ае і манагамі́чны, -ая, -ае.

мары́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

1. Вадкасць, якой насычаюць драўляную паверхню з мэтай афарбоўкі (спец.).

2. Прыстасаванне, у якім мораць насякомых (разм.).

міга́льны, -ая, -ае (спец.).

1. Звязаны з працэсам мігання, які служыць для мігання.

Мігальная перапонка вока.

2. Забяспечаны раснічкамі, якія заўсёды знаходзяцца ў руху.

М. эпітэлій.

монакульту́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж. (спец.).

Адна сельскагаспадарчая культура, якая вырошчваецца на працягу многіх гадоў на адным і тым жа ўчастку.

|| прым. монакульту́рны, -ая, -ае.

наво́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.

1. гл. навесці.

2. Наданне ствалу гарматы пэўнага кірунку для пападання ў цэль (спец.).

Біць прамой наводкай.

назубі́ць, -зублю́, -зу́біш, -зу́біць; -зу́блены; зак., што і чаго (спец.).

Навастрыць, наразаючы або насякаючы зубцы.

Н. серп.

|| незак. назу́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. назу́бліванне, -я, н.

го́рка-салёны, -ая, -ае.

1. Горкага і салёнага смаку.

Горка-салёная мікстура.

2. Пра ваду: які ўтрымлівае горкія, галоўным чынам сернакіслыя солі (спец.).

Горка-салёнае возера.

грот², -а, М гро́це, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Ніжні прамы парус на грот-мачце.

○

Грот-мачта — сярэдняя, самая высокая мачта на парусных і вёсельных суднах.