спецыялі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які валодае якой-н. спецыяльнасцю, мае спецыяльныя веды ў якой-н. галіне навукі, тэхнікі, мастацтва.

С. па сардэчных захворваннях.

|| ж. спецыялі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэхнакра́тыя, -і, ж.

1. Напрамак грамадскай думкі, згодна з якім улада павінна належаць навуковай тэхнічнай інтэлігенцыі.

2. зб. Высокакваліфікаваныя спецыялісты ў галіне тэхнікі, якія ўдзельнічаюць у кіраванні вытворчасцю і ажыццяўленні ўрадавай эканамічнай палітыкі.

|| прым. тэхнакраты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кінагра́ма, ‑ы, ж.

Спец. Зарэгістраваны на кінаплёнцы паслядоўны рад якіх‑н. дзеянняў, рухаў і пад. Кінаграма тэхнікі кідання дыска.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэхмі́німум, ‑у, м.

Сукупнасць ведаў, вопыту ў якой‑н. галіне тэхнікі, неабходных для рабочага адпаведнай спецыяльнасці. Даведнік па тэхмінімуму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укаране́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. укараняць — укараніць і стан паводле знач. дзеясл. укараняцца — укараніцца. Укараненне перадавой тэхнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спецыя́льнасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Асобная галіна навукі, тэхнікі, мастацтва; сфера чыёй-н. дзейнасці або вывучэння чаго-н.

Здаваць экзамен па спецыяльнасці.

2. Тое, што і прафесія, асноўная кваліфікацыя.

Сын мае с. музыканта.

Працаваць па спецыяльнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

піратэ́хніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.

Галіна навукі і тэхнікі, звязаная з вырабам гаручых сумесей, сігнальных агнёў, ракет і пад.

[Ад грэч. pýr — агонь і слова «тэхніка».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтраскапі́я, ‑і, ж.

Візуальнае вывучэнне ўнутранай макраструктуры непразрыстых рэчываў і матэрыялаў; галіна навукі і тэхнікі, якая займаецца праблемамі такога вывучэння.

[Лац. intrō — унутр і грэч. scopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атэлье́, нескл., н.

1. Майстэрня для пашыву адзення, абутку, рамонту бытавой тэхнікі. Атэлье мод. Тэлевізійнае атэлье.

2. Майстэрня мастака, скульптара, фатографа.

[Фр. atelier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэнажо́р, ‑а, м.

Вучэбна-трэніровачнае прыстасаванне для выпрацоўкі навыкаў і ўдасканалення тэхнікі кіравання машынай пры падрыхтоўцы лётчыкаў, касманаўтаў, шафёраў і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)