скразны́ в разн. знач. сквозно́й;

~на́я ра́на — сквозна́я ра́на;

с. рух — сквозно́е движе́ние;

○ ~на́я брыга́да — сквозна́я брига́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зажы́ць¹, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ыве́; -ы́ў, -ыла́, -ло́; зак.

Зарубцавацца, загаіцца (пра рану, драпіну).

Рана зажыла.

|| незак. зажыва́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ранняспе́лы, ‑ая, ‑ае.

Які рана дае спелыя плады; які рана спее. Ранняспелая капуста. Ранняспелыя памідоры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агнястрэ́льны, -ая, -ае.

1. Які страляе пры дапамозе пораху і іншых выбуховых рэчываў.

Агнястрэльная зброя.

2. Прычынены, зроблены куляй, асколкам снарада.

Агнястрэльная рана.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

няўча́сны, -ая, -ае.

1. Які наступіў вельмі рана; заўчасны.

Няўчасная смерць.

2. Які адбываецца ў непадыходзячы момант.

Н. сум.

|| наз. няўча́снасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агнястрэ́льны, ‑ая, ‑ае.

У выразах: агнястрэльная зброя гл. зброя; агнястрэльная рана гл. рана; агнястрэльныя прыпасы гл. прыпас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыва́віць, -ва́ўлю, -ва́віш, -ва́віць; незак.

1. каго-што. Біць, разбіваць да крыві.

К. ногі аб калючкі.

2. Тое, што і крывавіцца (разм.).

Рана крывавіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рва́ны

1. прич. тереблённый; см. рваць I 4;

2. прил., в разн. знач. рва́ный;

~ная ра́на — мед. рва́ная ра́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заўча́сны, -ая, -ае.

Які адбыўся, наступіў раней належнага часу, тэрміну.

Заўчасная смерць.

Заўчасныя роды.

Хвалявацца яшчэ заўчасна (прысл.; яшчэ рана хвалявацца).

|| наз. заўча́снасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вяльмо́жа, -ы, мн. -ы, -аў, м.

1. Знатны і багаты саноўнік (уст.).

Царскія вяльможы.

2. Пра чалавека, які зазнаўся (іран.).

Вельмі рана адчуў сябе вяльможам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)