Verbum

бзык, -у, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Гук, які ўтвараецца крыламі насякомых у час палету; гудзенне.

Б. камароў.

скры́гат, -у, М -гаце, м.

Рэзкі гук, які ўтвараецца пры моцным трэнні аднаго прадмета аб другі.

С. жалеза.

сурдзі́на, -ы, мн. -ы, -дзі́н, ж.

Прыстасаванне ў музычных інструментах, пры дапамозе якога прыглушаецца гук у час ігры.

шо́рах, -у, мн. -і, -аў, м.

Глухі гук ад трэння, лёгкага дакранання да чаго-н.

Ш. сухога лісця.

шыпе́ць, -плю́, -пі́ш, -пі́ць; -пі́м, -піце́, -пя́ць; -пі́; незак.

1. Утвараць глухія гукі, якія нагадваюць доўгі гук «ш».

Гадзюка шыпіць.

Шыпеў газавы струмень.

2. перан. Гаварыць здушаным ад злосці голасам (разм.).

3. перан. Вымаўляць доўгі гук «ш», патрабуючы цішыні.

|| наз. шыпе́нне, -я, н. і шып, -у, м.

а́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Вымаўляць у ненаціскных складах замест гукаў [о], [э] гук [а] пасля цвёрдых зычных.

|| наз. а́канне, -я, н.