падча́ліцца, ‑ліцца; зак.

Спец. Тое, што і падчаліць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паласава́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які служыць, абсталяваны для паласавання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паласава́нне, ‑я, н.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. паласава́ць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паласавы́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які вырабляецца ў выглядзе палос. Паласавая сталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палаталізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак.

Спец. Падвяргаць (падвергнуць) палаталізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палеазо́й, ‑ю, м.

Спец. Тое, што і палеазойская эра (гл. палеазойскі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палеаліты́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да палеаліту. Палеалітычны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палеатэ́рый, ‑я, м.

Спец. Вымерлая непарнакапытная жывёліна, блізкая да старажытнага каня.

[Ад грэч. palaiós — старажытны і thēríon — звер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліга́мны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да палігаміі. Палігамныя птушкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліксе́н, ‑у, м.

Спец. Найбольш распаўсюджаны мінерал з групы самароднай плаціны.

[Ад грэч. polýs — многа і xénos — чужы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)