чэсць, -і, ж.
1. Вартыя павагі і гордасці маральныя якасці чалавека; яго адпаведныя прынцыпы.
Справа чэсці.
2. Добрая, незаплямленая рэпутацыя чалавека.
Бараніць ч. свайго імя.
3. Цнатлівасць (пра жанчын).
4. Слава, павага, пашана.
Госці ведалі, каму аказваць ч.
Ч. таму, хто самааддана працуе.
◊
Аддаць чэсць каму — прывітаць ваеннага, прыклаўшы руку да галаўнога ўбору.
Пара і чэсць знаць (разм.) — пара закончыць што-н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
наканава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак., каго-што каму (разм.).
Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што-н.
|| незак. накано́ўваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. наканава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
нано́сны, -ая, -ае.
1. Нанесены ветрам, цячэннем.
Н. пясок.
2. перан. Выпадковы, не ўласцівы каму-н. (разм.).
Наносныя матывы ў паэзіі.
Пазбавіцца ад усяго наноснага (наз.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
напсава́ць, -сую́, -суе́ш, -суе́; -суём, -суяце́, -сую́ць; -су́й; -сава́ны; зак.
1. чаго. Сапсаваць нейкую колькасць чаго-н.
Н. матэрыялу.
2. каму-чаму. Прынесці шкоду.
Н. справе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
падсу́джваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму (разм.).
У спорце: прадузята судзіць на карысць якой-н. каманды, спартсмена.
Суддзя падсуджваў камандзе землякоў.
|| зак. падсудзі́ць, -суджу́, -су́дзіш, -су́дзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
перада́тачны, -ая, -ае.
1. Які прызначаны, служыць для перадачы каго-, чаго-н.
П. механізм.
П. пункт.
2. Які пацвярджае перадачу чаго-н. каму-н.
П. акт.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
праба́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., каму.
Тое, што і дараваць (у 1 знач.).
Прашу п. мне.
|| незак. прабача́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. прабачэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
даве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).
Асоба, якая выдала каму-н. даверанасць ад свайго імя.
|| ж. даве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. даве́рніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
даве́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак., каму каго-што або з інф.
Праяўляючы давер’е, даручыць.
Д. таварышу машыну.
Д. атрымаць зарплату.
|| незак. давяра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
загада́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; -га́даны; зак., каму.
1. з інф. Аддаць загад; распарадзіцца.
2. Апавясціць (аб сходзе; разм.).
З. на сход.
|| незак. зага́дваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)