Verbum

му́мія¹, -і, мн. -і, -мій, ж.

Высахлы труп чалавека або жывёлы, захаваны ад гніення бальзамаваннем.

Егіпецкія муміі.

Сухі, як м. (перан.: пра худога чалавека).

кампле́кцыя, -і, ж.

Целасклад чалавека.

Чалавек магутнай камплекцыі.

непаўнале́цце, -я, н.

Узрост чалавека, які не дасягнуў паўналецця.

стан¹, -у, м.

Форма тулава, постаць чалавека.

Стройны с.

го́днасць, -і, ж.

1. гл. годны.

2. Неабходныя маральныя якасці чалавека, а таксама ўсведамленне гэтых якасцей.

Г. працоўнага чалавека.

3. Званне (разм.).

Надаць г. народнага артыста Беларусі.

пачва́ра, -ы, мн. -ы, -ва́р, ж.

1. Казачная, страшная істота, звычайна вялікіх памераў.

Валасатая п.

2. Пра надта непрыгожага чалавека.

3. перан. Пра жорсткага, амаральнага чалавека, вырадка.

аднаме́сны, -ая, -ае.

З месцам для аднаго чалавека.

Аднамесная палата.

пакры́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго-што.

1. Прычыніць крыўду каму-н.

П. выказваннем.

Мухі не пакрыўдзіць (перан.: пра добрага, спакойнага чалавека).

2. Надзяліць чым-н. у недастатковай ступені, даць менш, чым патрэбна.

Прырода не пакрыўдзіла гэтага чалавека талентам.

Пакрыўджаны богам (пра няўдачлівага, абмежаванага розумам чалавека; разм.).

гліст, -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Чарвяк, які паразітуе ў арганізме чалавека або жывёлы.

2. Пра худога чалавека (груб., разм.).

|| прым. глі́сны, -ая, -ае (да 1 знач.).