іпадро́м, ‑а, м.

Спартыўнае збудаванне, прызначанае для трэніроўкі коней і коннаспартыўных спаборніцтваў.

[Грэч. hippodromos ад hippós — конь і drómos — месца для бегу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваябо́рства, ‑а, н.

Спартыўнае спаборніцтва, якое складаецца з двух відаў практыкаванняў; двухбор’е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ску́тэр, ‑а, м.

Лёгкае быстраходнае спартыўнае судна з падвесным рухавіком; разнавіднасць, глісера.

[Англ. scooter.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэк, -а, мн. -і, -аў, м.

Спартыўнае збудаванне з кругавой дарожкай для трэніровак і гоначных спаборніцтваў па вела- і мотаспорце.

Веласіпедны т.

|| прым. трэ́кавы, -ая, -ае.

Трэкавыя гонкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

я́хта, ‑ы, ДМ яхце, ж.

Паруснае, маторнае або паравое спартыўнае ці турысцкае судна.

[Ад гал. jacht.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

добраахво́тны, -ая, -ае.

1. Які робіцца па ўласным жаданні, не прымусова.

Добраахвотная праца.

Д. узнос.

2. Заснаваны на прынцыпе самадзейнасці мас (у 1 знач.).

Добраахвотнае спартыўнае таварыства.

|| наз. добраахво́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

швертбо́т, ‑а, М ‑боце, м.

Паруснае аднамачтавае спартыўнае судна лёгкай канструкцыі з высоўным кілем. Кіраваць швертботам.

[Ням. Schwertboot.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тавары́ства, -а, н.

1. Блізкасць, заснаваная на таварыскіх адносінах.

Баявое т.

Цаніць дружбу і т.

2. мн. -ы, -аў. Аб’яднанне людзей для якой-н. мэты; установа, арганізацыя.

Т. па ахове прыроды.

Спартыўнае т.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малескі́н, ‑у, м.

Вельмі шчыльная баваўняная тканіна (звычайна цёмнага колеру), з якой шыюць рабочае і спартыўнае адзенне; «чортава скура».

[Англ. moleskin ад mole — крот і skin — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гросма́йстар, ‑тра, м.

1. Вышэйшае шахматна-спартыўнае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

2. Галава сярэдневяковага рыцарскага манашскага ордэна.

[Ням. Grossmeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)