плане́т, ‑а, М ‑неце, м.

Ручны або конны культыватар для апрацоўкі міжраддзяў агародных і іншых культур.

[Ад фр. planette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агаро́дніцтва, ‑а, н.

Развядзенне агародных культур як галіна сельскай гаспадаркі. Прамысловае агародніцтва. Парніковае і цяплічнае агародніцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сортавыпрабава́нне, ‑я, н.

Праверка і ацэнка сартоў сельскагаспадарчых культур, якая праводзіцца ў полі на спецыяльных участках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абаро́т, -ту м., в разн. знач. оборо́т;

а. ко́ла — оборо́т колеса́;

вал ро́біць сто ~аў — вал де́лает сто оборо́тов;

а. палявы́х культу́р — оборо́т полевы́х культу́р;

а. капіта́лу — оборо́т капита́ла;

◊ узя́ць у а. — взять в оборо́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расадасаджа́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Машына для пасадкі расады агародніны і кармавых культур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вузкарадко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сяўбы, пасеву сельскагаспадарчых культур з паменшаным міжрадкоўем. Вузкарадковая сяўба. Вузкарадковая сеялка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кру́пы, круп.

1. Прадукт харчавання з цэлых або сечаных зярнят розных культур.

Грэчневыя к.

Зварыць кашу з манных круп.

2. перан. Снег у выглядзе невялікіх шарападобных зярнят.

|| памянш. кру́пкі, -пак.

|| прым. крупяны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́следніцтва, ‑а, н.

Работа па правядзенні доследаў, звязаных з вырошчваннем якіх‑н. сельскагаспадарчых культур, вывядзеннем новых сартоў і пад. Займацца доследніцтвам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вершкаванне ’зрыванне верхніх суквеццяў і падчышчванне ніжняга лісця ў некаторых сельскагаспадарчых культур’ (КТС). Запазычана з рус. літар. вершкование.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

букеціро́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Спосаб догляду прапашных культур, пры якім суцэльныя рады раслін шляхам папярочнага абганяння разбіваюць на асобныя групы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)