ка́ртачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да карты, карт (у 2 знач.). Картачная гульня. // Звязаны з гульнёй у карты. Картачны доўг. // Прызначаны для гульні ў карты. Картачны стол.

2. Які мае адносіны да карткі (у 1, 4 знач.). Картачны каталог.

•••

Картачная сістэма гл. сістэма.

Картачны домік гл. домік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казыра́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (разм.).

1. Хадзіць з казырнай карты.

2. перан., чым. Выстаўляць што-н. як сваю перавагу; выхваляцца.

|| аднакр. казырну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

накра́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Пакрыць крапам. Накрапаць карты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ігра́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для ігры (у 3 знач.). Ігральныя карты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

схітры́ць сов. схитри́ть; сплутова́ть; слука́вить;

с., гуля́ючы ў ка́рты — схитри́ть (сплутова́ть), игра́я в ка́рты;

~ры́ў, не сказа́ў пра́ўды — схитри́л (слука́вил), не сказа́л пра́вды

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

банкаўшчы́к, ‑а, м.

Удзельнік азартнай гульні ў карты, які трымае банк, банкуе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ло́мбер, ‑а, м.

Уст. Гульня ў карты, у якой прымаюць удзел звычайна трое.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэно́нс, ‑у, м.

У картачнай гульні — адсутнасць карты якой‑н. масці ў іграка.

[Фр. renonce.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́каўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.

Адзін з відаў азартнай гульні ў карты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сці́ркі ’карты’ (клец., Жд. 1), сці́рка ’карта (ігральная)’ (Мат. Гом.). Запазычана з аргат. рус. сти́рки ’карты (як правіла, самадзельныя)’, што, у сваю чаргу, ад аргат. стиры ’ігральныя карты са сцёртымі або дамаляванымі абазначэннямі, якія дадаюць у няпоўную калоду’, гл. Грачоў-Макіенка, Истор.-этим. сл., 131. Гл. сціраць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)