шасцідзяся́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Прагрэсіўны грамадска-палітычны дзеяч 60-х гг.

19 ст. ў Расіі.

|| ж. шасцідзяся́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клерыкалі́зм, -у, м.

Ідэалагічная і палітычная плынь, якая імкнецца ўзмацніць уплыў царквы на грамадска-палітычнае і культурнае жыццё.

Прыхільнікі клерыкалізму.

|| прым. клерыка́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заслу́га, -і, ДМ -лу́зе, мн. -і, -лу́г, ж.

Грамадска карысны ўчынак, дзейнасць, вартыя павагі і агульнага прызнання.

Атрымаць па заслугах.

З. перад навукай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апаліты́чны, -ая, -ае.

1. гл. апалітызм.

2. Які ўхіляецца ад удзелу ў грамадска-палітычным жыцці, абыякавы да пытанняў і праблем палітыкі.

|| наз. апаліты́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

левізна́, ‑ы, ж.

Спец. Левы напрамак у грамадска-палітычных поглядах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ха́ртыя, -і, мн. -і, -тый, ж.

1. Старадаўні рукапіс, а таксама матэрыял, на якім ён напісаны (спец.).

Вялікая х. вольнасцей.

2. Дакумент важнага грамадска-палітычнага значэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апаліты́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць апалітычнага; ухіленне ад ўдзелу ў грамадска-палітычным жыцці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кіначасо́піс, ‑а, м.

Кароткаметражны кінафільм, які змяшчае інфармацыю пра розныя грамадска-палітычныя падзеі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агітма́савы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да агітацыйнай, грамадска-палітычнай работы сярод мас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Камуні́зм ’найвышэйшая грамадска-эканамічная фармацыя’ (ТСБМ). Запазычана з польск. komunizm (< ням. Kommunismus) і з рус. коммунизм < франц. communisme (Слаўскі, 2, 402; Фасмер, 2, 303; Шанскі, 2 (К), 234–235).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)