Verbum

слаі́стасць, ‑і, ж.

Уласцівасць слаістага; слаістая будова чаго‑н. Слаістасць горных парод. Слаістасць воблакаў.

флексу́ра, ‑ы, ж.

Спец. Ступенепадобны выгіб слаёў горных народ у выніку дэфармацыі зямной кары.

[Ад лац. flexura — выгіб, крывізна.]

флюіда́льны, ‑ая, ‑ае.

У выглядзе застылых патокаў вывержанай магмы, лавы. Флюідальная структура горных парод.

нефелі́н, ‑у, м.

Мінерал шчолачных горных парод; ужываецца для ўгнаення і ў розных галінах вытворчасці.

[Ад. грэч. nephelē — воблака.]

неаге́н, ‑у, м.

Тоўшча слаёў горных народ, якія адклаліся ў перадапошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад грэч. neos — новы і génos — нараджэнне, узрост.]

гідраманіто́р, ‑а, м.

Апарат, які прымяняецца для размывання горных парод і грунту магутным струменем вады.

горназаво́дскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да горных заводаў, горнай прамысловасці. Горназаводскі раён. Горназаводскія рабочыя.

вы́клініцца, ‑ніцца; зак.

Спец. Танчэючы, звужаючыся, сысці на клін і знікнуць (пра пласты горных парод).

маркшэйдэры́я, ‑і, ж.

Галіна горнай навукі і тэхнікі, якая вывучае геадэзічныя і геалагічныя асаблівасці горных распрацовак.

ізю́бр, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства аленевых, якая водзіцца ў горных лясах Далёкага Ўсходу; разнавіднасць марала.