Verbum

двухмо́ўны, -ая, -ае.

1. Які карыстаецца дзвюма мовамі.

Двухмоўнае насельніцтва.

2. Складзены на дзвюх мовах.

Д. слоўнік.

|| наз. двухмо́ўе, -я, н. (да 1 знач.).

дзіклі́вы, -ая, -ае (разм.).

1. Які дзічыцца, саромеецца людзей, асабліва чужых.

Дзіклівае дзіця.

2. Недаверлівы, палахлівы (пра жывёл).

Д. кот.

|| наз. дзіклі́васць, -і, ж.

дзялі́льны, -ая, -ае.

1. Які адносіцца да дзялення (у 2 знач.).

2. Прызначаны для нанясення дзяленняў (у 4 знач.; спец.).

Д. цыркуль.

Дзялільная машына.

днява́льны, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Радавы салдат сутачнага нарада, які сочыць за падтрыманнем парадку і чысціні і наглядае за маёмасцю.

Выкананне абавязкаў днявальнага.

добрасумле́нны, -ая, -ае.

Які чэсна, старанна выконвае свае абавязкі і даручэнні, дбайна, шчыра адносіцца да працы і інш.

Д. працаўнік.

|| наз. добрасумле́ннасць, -і, ж.

дро́бязны, -ая, -ае.

1. Які надае вялікае значэнне пустым рэчам, дробязям.

Д. чалавек.

2. Нязначны, неістотны.

Д. факт.

Дробязныя спрэчкі.

|| наз. дро́бязнасць, -і, ж.

ду́жы, -ая, -ае; дуж.

Які валодае вялікай фізічнай сілай.

Узяўся за гуж, не кажы, што не дуж (прыказка).

|| наз. ду́жасць, -і, ж.

Прыродная д.

дэмані́чны, -ая, -ае.

1. Уласцівы дэману; каварны і злы.

Д. смех.

2. перан. Які адмаўляе прынятае ўсімі і адрозніваецца моцным, уладарным характарам.

Дэманічная натура.

дэспаты́чны, -ая, -ае.

1. гл. дэспатызм, дэспатыя.

2. перан. Самаўладны, які не лічыцца з воляй і жаданнямі іншых.

Дэспатычная натура.

|| наз. дэспаты́чнасць, -і, ж.

забо́й¹, -ю, м. (спец.).

У шахце: канец горнай выпрацоўкі, які паступова прасоўваецца ў ходзе работ і з’яўляецца рабочым месцам гарняка.

|| прым. забо́йны, -ая, -ае.