Verbum

та́каць ​¹, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Часта ўжываць слова «так»; гаварыць слова «так» як пацвярджальны адказ на што‑н., як знак увагі да слоў субяседніка. — Так, так, — такаў Громаў. Лупсякоў.

та́каць ​², ‑ае; незак.

Разм. Тое, што і тахкаць (у 1 знач.).

акраве́рш, ‑а, м.

Верш, у якім пачатковыя літары радкоў складаюць якое‑н. імя, слова або фразу.

злу́чнік, ‑а, м.

Службовае слова, якое ўжываецца для сувязі слоў і сказаў. Злучальны злучнік. Падпарадкавальны злучнік.

канча́так, ‑тка, м.

Зменная частка слова, якая паказвае на сінтаксічную сувязь яго з іншымі словамі; флексія.

сараматны́, ‑ая, ‑ое.

Бессаромны, непрыстойны. — А што гэта — халуй? — запытаў Паўлік. [Андрушка:] — Гэта такое сараматное слова. Лобан.

славе́чка, ‑а; Р мн. ‑чак; н.

Ласк. да слова (у 1 знач.).

•••

Рэкнуць славечка гл. рэкнуць.

словаўжыва́нне, ‑я, н.

Кніжн. Ужыванне ў мове слова ў тым ці іншым значэнні. Тэрміна лагічнае словаўжыванне.

словафо́рма, ‑ы, ж.

Марфалагічны варыянт слова, які дае магчымасць спалучацца з іншымі словаформамі і ўтвараць фразы.

суфікса́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да суфікса, з’яўляецца суфіксам. Суфіксальны спосаб словаўтварэння. Суфіксальная частка слова.