гасі́льнік, ‑а, м.
1. Назва розных прыстасаванняў для гашэння агню, святла і пад.
2. Прыстасаванне для аслаблення або ліквідацыі дзеяння чаго‑н. Гасільнік хістанняў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
камчада́лы, ‑аў; адз. камчадал, ‑а, м.; камчадалка, ‑і, ДМ ‑лцы; мн. камчадалкі, ‑лак; ж.
Назва карэннага насельніцтва Камчаткі, дадзеная першымі рускімі пасяленцамі; ітэльмены.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кафі́зма, ‑ы, ж.
Назва кожнага з дваццаці раздзелаў, па якія падзелены псалтыр па абраду праваслаўнага богаслужэння. У царкве, скупа асветленай, дзяк чытаў кафізмы. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мешчаракі́, ‑оў; адз. мешчарак, ‑а, м.; мешчарачка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. мешчарачкі, ‑чак; ж.
Устарэлая назва татараў-мішароў, якія жывуць у Башкірскай АССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мышападо́бны, ‑ая, ‑ае.
1. Падобны чым‑н. на мыш.
2. у знач. наз. мышападо́бныя, ‑ых. Назва сямейства грызуноў, да якога адносяцца мыш і пацук.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
хіві́нцы, ‑аў; адз. хівінец, ‑нца, м. хівінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. хівінкі, ‑нак; ж.
Назва жыхароў Хівінскага ханства, якое існавала да 1920 г.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ка́ня, -і, мн. -і, -яў, ж.
1. Драпежная птушка сямейства ястрабіных, якая жыве на балотах, сырых лугах, крык якой нагадвае слова «піць»; сарыч, канюк.
Плачуць кані над балотам, просяць піць.
2. Назва кнігаўкі ў некаторых мясцовасцях Беларусі (разм.).
Енчыць, як к. на дождж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ка́псула, -ы, мн. -ы, -сул, ж.
1. Абалонка з жэлаціну, крухмалу або іншага рэчыва для вадкіх ці парашкападобных лекаў.
Валідол у капсулах.
2. Назва злучальнай абалонкі ў розных органаў або іх частак (спец.).
3. Частка касмічнага лятальнага апарата.
|| прым. ка́псульны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вужа́ка, -і, ДМ -жа́цы, мн. -і, -жа́к, ж.
1. Агульная назва паўзуноў з доўгім гнуткім целам без ног; змяя (разм.).
Віцца вужакай (таксама перан.: падлізвацца, падлашчвацца, дабіваючыся чаго-н.).
2. перан. Пра ліхога, каварнага чалавека.
|| прым. вужа́чы, -ая, -ае.
Вужачая скура.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
упра́ва², -ы, мн. -ы, -а́ў, ж.
1. Магчымасць зладзіць, управіцца з кім-, чым-н.
Знайсці ўправу на каго-н. Няма ўправы на гэтага абібока.
2. Назва некаторых мясцовых устаноў у дарэвалюцыйны час.
Земская ў.
Валасная ў.
|| прым. упра́ўскі, -ая, -ае (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)