упаўнава́жаны, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Афіцыйная асоба, якая дзейнічае на падставе якіх-н. паўнамоцтваў.

У. фінансавага аддзела.

|| ж. упаўнава́жаная, -ай, мн. -ыя, -ых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ура́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Асоба з вышэйшай медыцынскай адукацыяй, якая лечыць хворых.

|| ж. урачы́ха, -і, ДМ -чы́се, мн. -і, -чы́х (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шахінша́х, -а, мн. -і, -аў, м.

Урачысты тытул персідскага шаха (літаральна: цар цароў), а таксама асоба, якая насіла гэты тытул.

|| прым. шахінша́хскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пракла́дчык, ‑а, м.

Асоба, якая займаецца пракладкай (у 1 знач.). Пракладчык труб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акцэпта́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба, якая прыняла грашовы дакумент да аплаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўкцыяні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Афіцыйная асоба, якая ажыццяўляе продаж з аўкцыёну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аб’я́ўнік, ‑а, м.

Той, хто аб’яўляе што‑н.; асоба, якая дае аб’яву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабалье́ра, нескл., м.

Тытул двараніна ў Іспаніі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ісп. cabellero.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высокапаста́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Які займае высокае грамадскае або службовае становішча. Высокапастаўленая асоба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

генералі́сімус, ‑а, м.

Самае высокае воінскае званне. // Асоба, якая мае гэта званне.

[Ад лац. generalissimus — самы галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)