напа́свіць, ‑су, ‑сеш, ‑се; ‑сем, ‑сяце; пр. напасвіў, ‑віла; заг. напасі; зак., каго.

Пасучы на нашы, накарміць (пра жывёлу, птушак). Раніцай я добра напасвіў .. [каня] на межах і ўзмежках, а дома падкінуў ахапак канюшыны. Якімовіч. — Добра напасвіш кароў — будзе малако, — часта гаварыла даярка пастуху. Дадзіёмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́дзіцца, ‑дзіцца; незак.

1. Лавіцца на вуду, спінінг. З раніцы рыба добра вудзілася.

2. Зал. да вудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

газіфікава́цца, ‑куецца; незак.

1. Паддавацца газіфікацыі (у 1 знач.). Каменны вугаль добра газіфікуецца.

2. Зал. да газіфікаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каксава́цца, ‑суецца; незак.

1. Ператварацца ў кокс. Асабліва цэніцца вугаль, які добра каксуецца.

2. Зал. да каксаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пабуксава́ць, ‑суе; зак.

Буксаваць некаторы час. Прайшлі дажджы, і мая «калымага» ў двух ла[г]чынах добра пабуксавала. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад прапячы.

2. у знач. прым. Добра выпечаны. Прапечаны хлеб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

светлыня́, ‑і, ж.

Разм. Яркае асвятленне, пры якім усё добра відаць. Светлынёй золак далі ўсе расквеціў. Чарнушэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эметрапі́я, ‑і, ж.

Спец. Праламляльная здольнасць вока, пры якой чалавек добра бачыць і далёкія і блізкія прадметы.

[Ад грэч. émmetros — суразмерны і ōps — вока.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Латно ’выгадна, зручна, вельмі добра’ (докш., Янк. Мат.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад прасл. кораня lat‑ (гл. ла́тацца). Не выключана магчымасць кантамінацыі ла́тва і лацно (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Не́балазя ’нядобра’ (віл., Сл. ПЗБ; дзярж., Нар. сл.), паўн.-рус. небо́лозе ’дрэнна, непрыемна’. Ад балазе́ ’добра’; сюды ж не́балазь ’смецце; блазнота’ (жлоб., Жыв. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)