селязёнка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Крывятворны орган, размешчаны ў брушной поласці арганізма пазваночных жывёл і чалавека, які ўдзельнічае ў абмене рэчываў і выконвае ахоўныя функцыі.

|| прым. селязёначны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасляло́г, ‑а, м.

Спец. Частка слова або часціца, якая адпавядае па функцыі прыназоўніку, але ўжываецца пасля слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жыццядзе́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Здольны выконваць жыццёвыя функцыі. Жыццядзейныя органы.

2. перан. Дзейны, энергічны, рухавы. Жыццядзейны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэагра́фія, ‑і, ж.

Метад даследавання функцыі кровазвароту, заснаваны на запісе напаўнення кроўю сасудаў і капіляраў пры дапамозе спецыяльнага прыбора.

[Ад грэч. rhéos — цячэнне, паток і gráphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атама́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Начальнік у казацкіх войсках і пасяленнях, які выконвае ваенныя, палітычныя і адміністрацыйныя функцыі.

Станічны а.

2. перан. Важак, завадатар якой-н. групы, банды, шайкі і пад.

А. разбойнікаў.

|| прым. атама́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нефрало́гія, ‑і, ж.

Раздзел медыцыны, які вывучае будову і функцыі нырак, прычыны іх захворванняў, метады лячэння і прафілактыкі гэтых захворванняў.

[Ад грэч. nephrós — нырка і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аргано́іды, ‑аў; адз. арганоід, ‑а, м.

Спец. Пастаянныя часткі жывёльнай або расліннай клеткі, якія выконваюць пэўныя функцыі ў яе жыццядзейнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біёніка, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае структуры і функцыі жывых арганізмаў з мэтай стварэння гэтых структур і функцый тэхнічнымі сродкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фалі́кул, ‑а, м.

Круглае, пузыркаватае ўтварэнне ў розных органах пазваночных жывёл і чалавека, якое выконвае розныя функцыі. Фалікул яечніка. Фалікул воласа.

[Ад лац. folliculus — мяшочак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндакрынало́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае будову і функцыі залоз унутранай сакрэцыі, распрацоўвае метады лячэння захворванняў, выкліканых парушэннем іх дзейнасці. Эксперыментальная эндакрыналогія.

[Ад грэч. éndon — унутры, krinō — аддзяляю і logos — навука.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)