Verbum

то́нкасць, -і, ж.

1. гл. тонкі.

2. мн. -і, -ей. Самыя дробныя дэталі, асаблівасці чаго-н.

Ведаць т. справы.

Не ўдавацца ў тонкасці.

трэ́ска, -і, ДМ трэ́сцы, мн. -і, -сак, ж.

Тонкі кавалак дрэва, адчасаны ад бервяна, палена і пад.; шчэпка.

Прынесці трэсак на падпалку.

упрыгажэ́нства, -а, н.

У архітэктуры, а таксама ў мастацкай і публіцыстычнай мове: імкненне да лішніх, неапраўданых аздабленняў.

Выразная мова, тонкі гумар не патрабуюць упрыгажэнства.

фо́льга, -і, ДМ фо́льзе, ж.

Вельмі тонкі металічны ліст, ужываецца ў вытворчасці люстэркаў, для ўпакоўкі харчовых прадуктаў і пад.

|| прым. фо́льгавы, -ая, -ае.

лінь², -я́, мн. -і́, -ёў, м. (спец.).

Вельмі моцны тонкі канат для карабельнай снасці.

|| памянш. лінёк, -нька́, мн. -нькі́, -нько́ў, м.

|| прым. лінявы́, -а́я, -о́е.

хлыст¹, -а́, М -сце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Спілаванае дрэва з верхавінай, ачышчанае ад сукоў (спец.).

2. Тонкі, гнуткі дубец, плётка.

|| прым. хлысто́вы, -ая, -ае.