кіламетро́вы, ‑ая, ‑ае.

Даўжынёй у адзін кіламетр. Кіламетровая адлегласць. // Які служыць для абазначэння кіламетраў. Кіламетровы слуп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падпілава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак., што.

1. Падрэзаць пілой, напільнікам.

П. слуп.

2. Пілуючы, падкараціць, стачыць.

П. рогі.

|| незак. падпіло́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. падпіло́ўванне, -я, н. і падпіло́ўка, -і, ДМ -ло́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ко́нязь ’драўляны слуп’ (Яшк.). Да конавязь ’слуп, да якога прывязваюць коней’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

столб в разн. знач. слуп, род. слу́па м.;

позвоно́чный столб анат. пазвано́чнік;

◊

поста́вить к позо́рному столбу́ паста́віць да гане́бнага слупа́;

геркуле́совы столбы́ геркуле́савы слупы́;

стоя́ть столбо́м стая́ць як слуп.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ліхта́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ліхтара (у 1 знач.). Ліхтарныя агні. // Прызначаны для ліхтара. Ліхтарны слуп. Ліхтарнае шкло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стая́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Вертыкальны брус, які служыць апорай для чаго-н., вертыкальная труба і пад.

2. У будынках: цагляны слуп з комінам ад столі да страхі.

|| памянш. стаячо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

|| прым. стаяко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раскалыва́ць сов. расшата́ть; раскача́ть;

р. слуп — расшата́ть (раскача́ть) столб;

р. ло́дку — раскача́ть ло́дку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смерч, ‑у, м.

Моцны віхар, які падымае ўгору і круціць слуп вады, пяску, пылу. Смерч на моры. □ Вясной падняўся над Закружжам чорны слуп смерчу, прайшоў па гародах, вырываючы з зямлі дрэвы, камяні. Асіпенка. // Пра што‑н., падобнае на смерч. Вогненны смерч. □ Гэта зноў машкара. Шэрым смерчам узнімаецца яна высока ў неба. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шу́ла, -а і шуло́, -а́, мн. шу́лы, шул і шу́лаў, н.

1. Бервяно ці тоўсты брус з высечанымі пазамі, замацаваны ў чым-н. вертыкальна.

Хата на шулах, без вуглоў.

2. Слуп ці брус, на які падвешваецца створка варот.

Навесіць вароты на шулы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падгні́сці сов., в разн. знач. подгни́ть;

слуп ~ні́ў — столб подгни́л;

я́блык ~ні́ў — я́блоко подгни́ло

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)