укла́сці², -ладу́, -ладзе́ш, -ладзе́; -ладзём, -ладзяце́, -ладу́ць; -ла́ў, -ла́ла; -ладзі́; -ла́дзены; зак., што.

Стварыць, напісаць што-н., падабраўшы і аб’яднаўшы якія-н. матэрыялы.

У. слоўнік.

У. зборнік практыкаванняў.

|| незак. уклада́ць, -а́ю. -а́еш, -а́е.

|| наз. уклада́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трохмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца трыма мовамі пастаянна як раўнапраўнымі, раўнацэннымі. Трохмоўны горад.

2. Напісаны, складзены на трох мовах. Трохмоўны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мнагамо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з людзей, што гавораць на некалькіх або многіх мовах.

2. Напісаны, укладзены на некалькіх мовах. Мнагамоўны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фразеало́гія, -і, ж.

1. Раздзел мовазнаўства, які вывучае фразеалагізмы.

2. Сукупнасць фразеалагізмаў пэўнай мовы, асобнага твора, пісьменніка і пад.

Ф. твораў Я.

Коласа.

3. Прыгожыя, напышлівыя выразы, фразы.

|| прым. фразеалагі́чны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Ф. слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэрміналагі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да тэрміналогіі, уласцівы ёй. Тэрміналагічная камісія. Тэрміналагічная лексіка.

2. Які аб’ядноўвае, змяшчае тэрміны ​2 (у 1 знач.). Тэрміналагічны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анамастыко́н, ‑а, м.

Спец.

1. Слоўнік або спіс уласных імён рознага тыпу, складзены паасобку для кожнай катэгорыі імён.

2. Сукупнасць уласных імён пэўнага этнасу для таго ці іншага перыяду.

[Грэч. onomastikón.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца дзвюма мовамі. Міністр Тугут хоча абаперціся ў Заходняй Беларусі на кулака, дае пазыкі, адкрывае двухмоўныя школы, прыдобрываецца. Пестрак.

2. Складзены на дзвюх мовах. Двухмоўны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этымалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да этымалогіі (у 1, 2 знач.). Этымалагічны слоўнік. Этымалагічны аналіз. Этымалагічнае даследаванне.

2. Уст. Які мае адносіны да этымалогіі (у 3 знач.). Этымалагічны разбор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

энциклопеди́ческий в разн. знач. энцыклапеды́чны;

энциклопеди́ческий слова́рь энцыклапеды́чны сло́ўнік;

энциклопеди́ческий ум энцыклапеды́чны ро́зум;

энциклопеди́ческие зна́ния энцыклапеды́чныя ве́ды;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тэза́ўрус ‘поўны тлумачальны слоўнік’ (ТСБМ), ст.-бел. тезаврусъ ‘тс’: в книгахъ тезаврусъ, то есть скарбом называють (1595 г., ГСБМ). Запазычана з лац. thesaurus, зафіксаванага ў лацінскамоўных тэкстах ВКЛ як ‘скарб, каштоўнасць, маёмасць’ (Жлутка, 335) з с.-грэч. θησαυρος ‘скарб, каштоўнасць, сховішча’. Значэнне ‘кніга, слоўнік’, відаць, пераноснае ад ‘тое, што запісана, улічана’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)