про́паведзь, -і, Т -дзю, мн. -і, -яў, ж.

1. Прамова рэлігійна-павучальнага зместу.

Сказаць п.

2. перан., чаго. Распаўсюджванне якіх-н. ідэй, поглядаў (кніжн.).

П. новых ідэй.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

містыцы́зм, -у, м.

Філасофскае вучэнне, форма рэлігійна-ідэалістычнага светапогляду, заснаванага на эмоцыях, інтуіцыі і ірацыяналізме, а таксама наогул схільнасць да містыкі (у 1 знач.).

|| прым. місты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

містыцы́зм, ‑у, м.

Рэлігійна-ідэалістычны светапогляд, заснаваны на містыцы; схільнасць да містыкі.

[Фр. misticisme, ад грэч. mystēs — таямнічы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́стык, ‑а, м.

Чалавек, схільны да містыкі; паслядоўнік якога‑н. рэлігійна-містычнага вучэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піфагарэ́ец, ‑рэйца, м.

Гіст. Вучань і паслядоўнік заснавальніка старажытнагрэчаскай рэлігійна-філасофскай школы Піфагора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́паведзь, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Выслоўе, якое змяшчае рэлігійна-маральнае прадпісанне.

Евангельская з.

2. Правіла, палажэнне, якое служыць кіруючым указаннем для каго-, чаго-н. (высок.).

Першая з. (самае непарушнае правіла).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ёга, ‑і, ДМ ёзе, ж.

Рэлігійна-філасофскае вучэнне ў Старажытнай Індыі, паслядоўнікамі якога з’яўляюцца ёгі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панісламі́зм, ‑у, м.

Рэакцыйная рэлігійна-палітычная дактрына, якая прапаведуе аб’яднанне ў адну дзяржаву ўсіх народаў, што вызнаюць іслам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́фтый, ‑я, м.

Вышэйшая духоўная асоба ў мусульман, якая надзелена правам выносіць рашэнні па рэлігійна-юрыдычных пытаннях; тлумачальнік карана.

[Араб. mufti.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

правідэнцыялі́зм, ‑у, м.

Рэлігійна-ідэалістычны погляд, які тлумачыць ход гістарычных з’яў не іх унутранай заканамернасцю, а вышэйшай (боскай) воляй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)