недаразвіццё, ‑я, н.

Недастатковае развіццё, затрымка ў развіцці каго‑, чаго‑н. Недаразвіццё крылаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ламаркі́зм, ‑у, м.

Вучэнне аб эвалюцыйным развіцці жывой прыроды, распрацаваны французскім вучоным Ж.Б. Ламаркам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфантылі́зм, -у, м.

1. Адсталасць у развіцці, якая харакгарызуецца захаваннем у дарослага фізічных або псіхічных рыс дзіцячага ўзросту (спец.).

2. Паводзіны дарослага, падобныя на паводзіны дзіцяці (кніжн.).

І. у паводзінах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ *Недагоніч, недого́ніч ’недаразвітае зерне ў коласе; запозненыя ў развіцці каноплі; парасткі збожжавых культур, якія затрымаліся ў сваім развіцці на стадыі кушчэння’, недого́ніца ’недаразвітае зерне ў коласе; дробная недаспелая ягада’ (ТС). Ад не дагнаць, г. зн. ’тое, што не змагло дагнаць у росце іншых’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

псіхагене́з, ‑у, м.

Спец. Вучэнне аб паходжанні і развіцці пачуццяў, мовы і разумовых здольнасцей чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апо́весць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. Літаратурна-мастацкі твор; эпічны жанр, блізкі да апавядання і рамана.

2. Апавяданне пра якую-н. падзею ў яе паслядоўным развіцці.

Уважліва слухалі сумную а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прысту́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.

1. Падножка, паякой падымаюцца ўверх або спускаюцца ўніз.

П. трамвая.

2. перан. Асобны этап у развіцці чаго-н. (разм.).

Прайсці ўсе прыступкі навучання.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэгрэсі́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які ідзе назад у сваім развіцці, вядзе да рэгрэсу. Рэгрэсіўныя змены. Рэгрэсіўны працэс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паваро́тны прям., перен. поворо́тный;

п. круг — ж.-д. поворо́тный круг;

п. пункт у развіцці́ — поворо́тный пункт в разви́тии

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эпо́ха, -і, ДМ эпо́се, мн. -і, эпо́х, ж.

Вялікі прамежак часу ў развіцці прыроды, грамадства, навукі і пад., які выдзяляецца па якіх-н. характэрных падзеях, з’явах.

Геалагічныя эпохі.

Э. феадалізму.

Савецкая э.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)