заво́чны, -ая, -ае.

1. Які адбываецца пры адсутнасці таго, хто мае дачыненне да справы.

Завочнае знаёмства.

2. Звязаны з навучаннем без пастаяннага наведвання лекцый, шляхам самастойнага вывучэння прадметаў.

Завочнае аддзяленне педагагічнага ўніверсітэта.

Завочнае навучанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безадры́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца без адрыву ад асноўнай дзейнасці, без спынення. Безадрыўнае навучанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сурдапедаго́гіка, ‑і, ДМ ‑гіцы, ж.

Навука пра выхаванне і навучанне дзяцей з парушэннямі слыху.

[Ад лац. surdus — глухі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вразумле́ние навуча́нне, -ння ср.; утлума́чванне, -ння ср.; перако́нванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

царкоўнапрыхо́дскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да царкоўнага прыхода, знаходзіцца ў яго распараджэнні. Царкоўнапрыходскае навучанне.

•••

Царкоўнапрыходская школа гл. школа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поуче́ние ср. павуча́нне, -ння ср., навуча́нне, -ння ср., наву́ка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адвучы́цца, -вучу́ся, -ву́чышся, -ву́чыцца; зак.

1. ад чаго і з інф. Адвыкнуць ад чаго-н.

А. курыць.

2. Закончыць навучанне або знаходзіцца на вучобе нейкі час (разм.).

А. ў сярэдняй школе.

Адвучыўся год на курсах.

|| незак. адву́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

давучы́ць, -вучу́, -ву́чыш, -ву́чыць; -ву́чаны; зак.

1. каго-што. Давесці навучанне каго-н. да канца.

Д. сына.

2. што. Вывучыць што-н. поўнасцю або да якой-н. мяжы.

Д. табліцу множання.

Д. урок.

Д. паэму да другога раздзела.

|| незак. даву́чваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Наву́ка (ТСБМ, Яруш., Гарэц.), ст.-бел. наука ’навука, сістэма ведаў; вучоба; навучанне; урок, нешта павучальнае; казань, пропаведзь; парада’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 65). Укр., рус. наука, польск., чэш., славац. nauka, в.-луж. nawuka, балг., макед. наука, серб.-харв. наука, славен. nauk ’навучанне, вучэнне, урок, прыклад, папярэджанне’. З *na‑ і ‑uk, гл. вучыць (Фасмер, 3, 49; Махэк₂, 666; спец. адносна ўсходнеславянскага слова гл. Кохман, SOr, 29, 115–120).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адначасо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца, робіцца ў адзін час з чым‑н. іншым. Адначасовыя падзеі. Адначасовае навучанне чытанню і пісьму. Адначасовае абслугоўванне трох станкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)