насурмі́цца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; ‑мімся, ‑міцеся; зак.

Насурміць сабе бровы, валасы і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панахму́рваць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак., што.

Нахмурыць (бровы, твар) — пра ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насурмі́ць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; ‑мім, ‑міце; зак., каго-што.

Пафарбаваць, афарбаваць сурмой. Насурміць бровы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

панасу́пліваць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак., што.

Насупіць, нахмурыць (твар, бровы) — пра ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зрасці́ся сов., в разн. знач. срасти́сь;

бро́вы ~слі́ся — бро́ви сросли́сь;

косць ~сла́ся — кость сросла́сь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

со́баль, -я, мн. -і, -яў, м.

Драпежны звярок сямейства куніцавых з каштоўным футрам бурага колеру, а таксама футра гэтага звярка.

|| прым. сабалёвы, -ая, -ае, сабалі́ны, -ая, -ае і со́балевы, -ая, -ае.

Сабалёвая шапка.

Сабаліныя бровы (перан.: густыя, цёмныя, шаўкавістыя; нар.-паэт.). Собалевы след.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нафарбава́цца, ‑буюся, ‑буешся, ‑буецца; зак.

Разм. Намазаць сабе губы, шчокі, бровы і інш. касметычнай фарбай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бровь ж. брыво́, -ва́ ср., мн. бро́вы, -ваў;

◊

не в бровь, а в глаз погов. не ў брыво́, а ў во́ка;

он и бровью не повёл ён і брыво́м не варухну́ў;

хму́рить брови насу́пліваць бро́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нахму́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

Сурова наморшчыць (твар, лоб), насупіць (бровы). Дзяніс Давыдавіч акінуў вачыма сцяну і хутка падняўся на рыштаванні, дастаў вымяральны прыбор, як бы праверыў сябе, і нахмурыў бровы. Гурскі. [Дзед Талаш] сядзеў пануры, нахмурыўшы свой маршчыністы лоб, і думаў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́тачанасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вытачанага. Бровы надавалі верхняй палове твару выгляд цвёрдай вытачанасці з каменя. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)