произноси́ть несов.

1. (выговаривать) вымаўля́ць;

произноси́ть гла́сный звук вымаўля́ць гало́сны гук;

пра́вильно произноси́ть слова́ пра́вільна вымаўля́ць сло́вы;

2. (говорить) каза́ць, гавары́ць;

произноси́ть речь гавары́ць прамо́ву;

не произноси́ть ни сло́ва не каза́ць (не гавары́ць) ні сло́ва;

3. (оглашать) абвяшча́ць;

произноси́ть пригово́р абвяшча́ць прысу́д;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аднаскладо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе адзін склад (пра слова).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

англіцы́зм, ‑а, м.

Слова або моўны выраз, запазычаныя з англійскай мовы.

[Фр. anglicisme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кантэкстуа́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кантэксту. Кантэкстуальнае значэнне слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марнасло́ў, ‑слова, м.

Разм. Той, хто любіць многа гаварыць; балбатун, пустаслоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

марфе́мны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да марфемы. Марфемны склад слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перано́снасць, ‑і, ж.

Уласцівасць пераноснага (у 2 знач.). Пераноснасць значэння слова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

полісемі́я, ‑і, ж.

Спец. Наяўнасць у аднаго слова некалькіх значэнняў; мнагазначнасць.

[Ад грэч. poly — многа і sēma — знак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адчака́ніць сов., прям., перен. отчека́нить;

а. мане́ту — отчека́нить моне́ту;

а. сло́вы — отчека́нить слова́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папо́мніць сов. попо́мнить;

◊ папо́мні (це), успо́мні (це) маё сло́ва! — попо́мни(те) моё сло́во!

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)