Сарпі́нка ’лёгкая баваўняная тканіна ў палоску ці ў клетку’ (ТСБМ, Нар. сл., Жд. 1). Запазычанне з рус. сарпи́нка ’паласатая або клятчастая тканіна з Сарэпты’. Апошняе ад назвы ракі Сарпа, прым. са́рпино (Фасмер, 3, 563).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Маце́рыя ’матэрыя, тканіна’ (Бяльк.). З рус. материя ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адама́шка, ‑і, ДМ ‑шцы, ж.

Шаўковая тканіна з узорамі. З адамашкай ружовай навокал дзіцячыя мары Адплываюць таксама далёка да зор. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пла́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.

Грубая кустарнага вырабу ўзорчатая ўкраінская тканіна. // Жаночае адзенне тыпу спадніцы з двух сшытых да палавіны полак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

таршо́н, ‑у, м.

1. Баваўняная тканіна з рэдкім перапляценнем нітак, звычайна клятчастая.

2. Папера з шурпатай паверхняй, якая нагадвае перапляценне гэтай тканіны.

[Фр. torchon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хала́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да халата; прызначаны на халат. Халатная махровая тканіна.

2. Нядобрасумленны, нядбайны. Халатныя адносіны да справы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шавіёт, ‑у, М ‑віёце, м.

Лёгкая, мяккая, крыху варсістая шарсцяная ці паўшарсцяная тканіна, якая ідзе на шыццё верхняй вопраткі. Касцюм з шавіёту.

[Англ. cheviot.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канва́, -ы́, ж.

1. Рэдкая сятчатая баваўняная або льняная тканіна, якая служыць асновай для вышыўкі крыжам па клетках.

Вышываць па канве.

2. перан. Аснова чаго-н.

Сюжэтная к. рамана.

Храналагічная к.

|| прым. канво́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Пранэ́лька старое ’сукенка’ (Скарбы). З польск. рптеіа ’тканіна прунэль’, што ўзыходзіць да франц. prunelle ’тканіна колеру сушаных сліў’ (ад рпте ’сліва’), прыметнік pnmełowy фіксуецца з 1859 г. (Банькоўскі, 2, 805). Параўн. рус. прюнель ’тс’ (Фасмер, 3, 392).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кіта́йка ​1, ‑і, ДМ ‑тайцы, ж.

Шаўковай, звычайна сіняя тканіна, якую прывозілі з Кітая, пазней баваўняная тканіна, якую выраблялі ў Расіі.

кіта́йка ​2, ‑і, ДМ ‑тайцы; Р мн. ‑таек; ж.

1. Марозаўстойлівы і засухаўстойлівы сорт яблыні, які культывуецца ў паўночным раёне пладаводства, Паволжы, у Сібіры, на Далёкім Усходзе.

2. зб. Дробныя плады гэтай яблыні. Варэнне з кітайкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)