чэ́рнены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад чарніць (у 1 знач.).
2. у знач. прым. Пакрыты, апрацаваны чэрню 2. Чэрненае серабро. Чэрненая сталь.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бру́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; каго-што і без дап.
1. Рабіць брудным, пэцкаць.
2. Рабіць смецце; смеціць.
3. перан. Няславіць, ганьбіць, зневажаць; чарніць.
•••
Рукі брудзіць — умешвацца ў брудную справу, у непрыемную гісторыю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паску́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.
Разм. груб.
1. Пакідаць пасля сябе бруд; гадзіць. Добрая птушка ў сваё гняздо не паскудзіць. Прыказка.
2. што. Брудзіць, пэцкаць; псаваць. Гусі топчуць і паскудзяць густую, сакаўную траву. Сачанка. — Гэта што? Сцены паскудзіць? Казённае памяшканне псаваць? Ці мала смецця ўсюды, дык яны яшчэ на сцены вешаць... Лынькоў.
3. перан. Рабіць гадасці, шкодзіць. Верыць людзям — закон нашага жыцця. А нелюдзю, ашуканцу не абавязкова верыць. Яго трэба браць за шкірку адразу, як толькі ён пачне паскудзіць. «Вожык». // Няславіць, ганьбіць, чарніць. Паршывая аўца ўвесь статак паскудзіць. Прыказка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зневажаць, абражаць, ганіць, ганьбаваць, бэсціць, абгаворваць, кампраметаваць; паганіць, шальмаваць (разм.); чарніць, пляміць (перан.) □ кідаць цень, класці цень, пускаць цень, абліваць гразёю, абліваць памыямі, таптаць у гразь
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)