кантрама́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Талон або другі ўмоўны знак, які дае права на бясплатнае наведванне тэатра, кіно і пад.

|| прым. кантрама́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

п’еро́, нескл., м.

Персанаж французскага народнага тэатра 17–18 стст.

[Фр. Pierrot, памянш. ад імя Pierre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гастро́лі, -ей і -яў, адз. гастро́ль, -і, ж.

Выступленні, спектаклі акцёраў па-за месцам яго сталай дзейнасці — у іншым раёне, горадзе, краіне.

Г. тэатра лялек.

|| прым. гастро́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

культпахо́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Калектыўнае наведванне тэатра, музея і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Палішыне́ль ’камічны персанаж французскага народнага тэатра’ (ТСБМ). Праз рус. полишине́ль з франц. polichinelle ад італ. Pulcinella ’імя аднаго з персанажаў камедыі масак’ (Фасмер, 3, 311).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

палішыне́ль, ‑я, м.

Камічны персанаж французскага народнага тэатра.

•••

Сакрэт палішынеля гл. сакрэт.

[Фр. polichinelle ад іт. pulcinella.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маралітэ́, нескл., н.

Павучальная драма заходнееўрапейскага тэатра 15–16 стст. з алегарычнымі дзеючымі асобамі.

[Фр. moralité.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двух’я́русны, ‑ая, ‑ае.

З двума ярусамі, у два ярусы. Двух’ярусная зала тэатра. Двух’ярусныя нары.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трансля́цыя, ‑і, ж.

1. Перадача па далёкія адлегласці маўлення, музыкі, відарысаў па радыё або тэлебачанні непасрэдна з месца дзеяння (тэатра, стадыёна і пад.). Трансляцыя канцэрта. Трансляцыя оперы з тэатра. Трансляцыя хакейнага матча.

2. Разм. Тое, што перадаецца такім чынам. Слухаць трансляцыю.

[Ад лац. translatio — перадача.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ля́лечнік, ‑а, м.

1. Майстар, які робіць лялькі.

2. Разм. Акцёр або рэжысёр лялечнага тэатра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)