пяцісто́пны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з пяці стоп (пра вершаваны памер, радок). Пяцістопны ямб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэфрэ́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Радок або страфа, якія ў пэўным парадку паўтараюцца ў вершы.

2. Тэма музычнага твора, якая шматкратна паўтараецца і змацоўвае яго будову.

|| прым. рэфрэ́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Рыс ’радок’ (лаг.). Паланізм, параўн. польск. rys ’рысачка, лінія’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цэзу́ра, -ы, ж. (спец.).

1. У вершаскладанні: паўза, якая падзяляе радок на часткі.

Вялікая ц.

Малая ц.

2. Кароткая паўза ў музычнай мелодыі паміж дзвюма фразамі або завершанымі раздзеламі.

Ладавая ц.

|| прым. цэзу́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парадко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які робіцца, выконваецца па радках, на кожным радку, за кожны радок. Парадковы падлік. Парадковая аплата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

увярста́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Спец.

1. Зрабіць устаўку ў вёрстку (у 2 знач.).

2. Змясціць у радок або на старонку пры вярстанні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прако́с ’адлегласць паміж радамі скошанай травы (або збожжа)’ (ТСБМ), проко́с ’тс’ (ТС), ’радок скошанай травы’ (Шат., Сл. ПЗБ). Бяссуфіксны дэрыват ад пракасіць < касіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абза́ц, ‑а, м.

1. Водступ управа ў пачатку першага радка якога‑н. тэксту; чырвоны радок.

2. Частка тэксту паміж двума такімі водступамі. Прачытаць першы абзац.

[Ням. Absatz — уступ.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перано́с, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле дзеясл. пераносіць — перанесці (у 1–6 знач.).

2. Знак у выглядзе рыскі, які ўжываецца пры перанясенні часткі слова ў наступны радок. Знак пераносу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разго́ністы, -ая, -ае.

1. Звязаны з разгонам (у 2 знач.); які бывае пры разгоне (у 2 знач.).

Разгоністая хада.

2. Шырокі, з вялікім разгонам (у 3 знач.); размашысты.

Р. будынак новага вакзала.

3. Залівісты, працяглы (пра голас, брэх і пад.).

4. 3 вялікімі прамежкамі паміж літарамі (пра почырк, друк).

Р. радок.

|| наз. разго́ністасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)