◎ Пасядзе́ня ’пасяджэнне’ (шальч., Сл. ПЗБ). З польск. posiedzenie ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бюро́¹, нескл., н.

1. Назва кіруючай часткі некаторых органаў, устаноў, а таксама пасяджэнне яе складу.

Б.

Прэзідыума Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.

2. Назва некаторых устаноў, кантор і пад.

Б. знаходак.

Б. надвор’я.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плена́рны, ‑ая, ‑ае.

Які адбываецца пры ўдзеле ўсіх членаў выбарнага кіруючага органа якой‑н. арганізацыі. Пленарнае пасяджэнне.

[Ад лац. plenarius — поўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гавары́льня, ‑і, ж.

Разм. неадабр. Пасяджэнне, зборышча, дзе замест спраў займаюцца пустымі размовамі. // Пустыя размовы. Займацца гаварыльняй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старшыня́, -і́, мн. -шы́ні і (з ліч. 2, 3, 4) -шыні́, -шы́нь, м.

1. Асоба, якая вядзе сход, праводзіць пасяджэнне.

С. прафсаюзнага сходу.

2. Кіраўнік некаторых устаноў, аб’яднанняў, арганізацый або аддзелаў.

С. савета.

С. дэпутацкай камісіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вучко́м, ‑а, м.

Выбраны вучнёўскі камітэт (у савецкай школе 30‑х гг.). Пасяджэнне вучкома. Сход адкрыў старшыня вучкома.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пле́нум ’пленарнае пасяджэнне (пры ўдзеле усіх членаў выбарчага кіруючага органа)’ (ТСБМ). Праз рус. пленум ’тс’ з лац. plenum ’поўнае’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пос́едам: сядзець поседам ’доўга, не ўставаючы, сядзець’ (ТСБМ). Ад пасядзець, сядзець (гл.), параўн. польск. posiad ’прысест, пасяджэнне’. Экспрэсіўнае ўтварэнне тыпу подбегам бегчы, поедам есці і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

се́кцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Падраздзяленне якой-н. установы, арганізацыі, канферэнцыі, з’езда і пад. з пэўнай спецыялізацыяй.

Спартыўная с. клуба.

Пасяджэнне секцыі па культуры мовы.

2. Частка збудавання, канструкцыі, якая складаецца з некалькіх дэталей.

С. паравога ацяплення.

С. дзевяціпавярховага дома.

|| прым. секцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэктара́т, ‑а, М ‑раце, м.

Адміністрацыйна-навучальнае кіраўніцтва універсітэта і некаторых іншых навучальных устаноў, якое ўзначальваецца рэктарам. Пасяджэнне рэктарата. // Памяшканне, дзе знаходзіцца гэтае кіраўніцтва. Зайсці ў рэктарат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)