абушо́к, ‑шка, м.

Ручны інструмент для адколвання пластоў ломкіх горных парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

складкаўтварэ́нне, ‑я, н.

Утварэнне складак горных парод зямной кары. Працэс складкаўтварэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спелеафа́уна, ‑ы, ж.

Жывёлы, якія водзяцца ў пячорах, трэшчынах горных парод.

[Ад грэч. spēlaion — пячора і слова фауна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізакліна́ль, ‑і, ж.

Спец. Складка горных парод, якая характарызуецца паралельным размяшчэннем пластоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінкліна́ль, ‑і, ж.

У геалогіі — складка пластоў горных парод, павернутая выпукласцю ўніз.

[Ад грэч. synkliniai — схілы процілеглых гор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адо́рвень, ‑я, м.

Спец. Адарваная глыба горнай пароды, прынесеная ледавіком. Адорвені дэвонскіх парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каменедрабі́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для драблення камення і інш. горных парод. Каменедрабільны агрэгат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скла́дкавасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць складкавага; складкавая будова зямной кары. Складкавасць горных парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́лата, -а, М -лаце, мн. -ы, -аў, н.

1. Сталярны інструмент для выдзёўбвання дзірак, пазоў і пад.

2. Інструмент, які ўжываецца пры бурэнні горных парод.

|| прым. до́латавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палеазо́й, -зо́ю, м. (спец.).

Самы старажытны этап фанеразойскай гісторыі Зямлі.

|| прым. палеазо́йскі, -ая, -ае.

○

Палеазойская эра — эра геалагічнай гісторыі Зямлі, якая суадносіцца з існаваннем старажытнейшай групы адкладаў горных парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)