Бэ́рва ’кладка, жэрдачка праз рэчку ці праз канаву’ (Сцяшк. МГ), бе́рва ’кладка з бярвенняў ці тоўстых жардзін на гразкім месцы’ (Яшкін). Ст.-рус. бервь ’плыт’, укр. бе́рва ’кладка’, чэш. břev перакладзіна, мосцік’, балг. бръв ’перакладзіна; мосцік; брод’ і г. д. Прасл. *bьrvь, *brьvь, *bьrьvь. Бясспрэчна, звязана з бервяно́ (гл.). Параўн. яшчэ барвя́к ’брод’ (гл.). Сюды адносіцца і бе́рба ’кладка’ (Яшкін). Гэта апошняя форма — вынік асіміляцыі (берва > берба).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
вымуро́ўванне ср. выстра́ивание, выкла́дывание, вы́кладка ж., кла́дка ж. (из камня, кирпича)
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
спружы́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак. і (рэдка) зак.
1. Змяняць (змяніць) сваё становішча пад уздзеяннем якой-н. сілы і вяртацца (вярнуцца) ў ранейшае становішча пасля спынення гэтага ўздзеяння; аказваць (аказаць) супраціўленне ціску.
Кладка спружыніць пад нагамі.
2. перан., што. Напружваць, рабіць (зрабіць) пружыністым, пругкім (разм.).
С. мускулы.
 Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс) 
Барвя́к ’брод’ (Касп.). Відавочна, з бэ́рва ’кладка, жэрдачка праз раку’ (гл.).
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
лог м.
1. (овраг) лог, род. ло́гу м.; яр, род. я́ра м.;
2. (залежь) обл. абло́га, -гі ж.;
3. стр. руб, род. ру́ба м.;
кла́дка ло́гом кла́дка ру́бам.
 Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
папяро́чка ж.
1. (поперечный брус) попере́чина, перекла́дина;
2. спец. (поперечная кладка кирпича) тычо́к м.
 Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс) 
◎ Накопіч ’сноп, якім накрываюць мэндлік’ (навагр., Нар. словатв.), накопычыты ’накласці’ (Клімч.). Да καπά, капіца ^кладка снапоў’.
 Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017) 
акаймава́ць, ‑мую, ‑муеш, ‑муе; зак., што.
Абшыць, абкружыць чым‑н. у выглядзе каймы. // Стаць каймою, абкружыць сабою што‑н. Дашчаная агароджа акаймавала нядаўна пусты яшчэ, у грудах руін квартал, і з-за яе відаць ужо цагляная кладка сцен. Хадкевіч.
 Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)