леге́нда², -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, леге́нд і -аў, ж. (спец.).

1. Сукупнасць умоўных знакаў і тлумачэнняў да карты, схемы, плана і пад.

2. Надпіс на манеце.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фалеры́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Калекцыянер значкоў і розных нагрудных знакаў адрознення.

|| ж. фалеры́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. фалеры́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пяцізна́чны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з пяці знакаў дзесятковай сістэмы лічэння. Пяцізначны лік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

семіяло́гія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае найбольш агульныя ўласцівасці знакаў і знакавых сістэм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сямізна́чны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з сямі знакаў дзесятковай сістэмы лічэння. Сямізначны лік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асігна́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Назва папяровых грашовых знакаў, што выпускаліся ў Расіі з 1769 па 1849 г.

2. Абазначэнне папяровых грошай-банкнотаў.

|| прым. асігнацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэнаміна́цыя, ‑і, ж.

Змяненне намінальнай вартасці грашовых знакаў для стабілізацыі валюты і спрашчэння разлікаў.

[Ад лац. denominatio — перайменаванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пунктуа́цыя, ‑і, ж.

Сістэма расстаноўкі знакаў прыпынку. Правілы пунктуацыі. Засвоіць пунктуацыю. // Уст. Знакі прыпынку.

[Ад лап. punctum — кропка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэнагра́фія, ‑і, ж.

Спосаб хуткага запісу вуснай мовы пры дапамозе асобых знакаў і скарачэнняў.

[Ад грэч. stenos — вузкі, цесны і graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́збука, -і, ДМ -буцы, ж.

1. Сукупнасць літар якой-н. пісьменнасці, размешчаных у пэўным парадку; алфавіт.

Беларуская а.

2. Вучэбны дапаможнік для пачатковага навучання грамаце; буквар.

3. перан. Асноўныя, прасцейшыя палажэнні якой-н. навукі, справы; аснова чаго-н.

А. навукі.

○

Азбука Морзэ — сістэма ўмоўных знакаў для перадачы літар праз тэлеграф.

Нотная азбука — сістэма нотных знакаў для перадачы музычных гукаў.

|| прым. а́збучны, -ая, -ае.

А. парадак.

◊

Азбучная ісціна — пра агульнавядомую, простую думку, ісціну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)