доро́женька уменьш.-ласк., нар.-поэт. даро́жка, -кі ж.; даро́жачка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
половичо́к м., уменьш.-ласк. палавічо́к, -чка́ м.; (дорожка) даро́жка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перфарацы́йны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да перфарацыі. Перфарацыйная дарожка фотаплёнкі. // Які служыць для перфарацыі. Перфарацыйная машына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пу́цікі ’пацёкі, рагі (поту, слёз, дажджу і пад.)’ (Бяльк., Шымк. Собр., Касп.; рас., Шатал.; круп., шуміл., Сл. ПЗБ; ЛА, 3), ’ледзяшы’ (ЛА, 3; ушац., Нар. лекс.). Ад *пуцік ’дарожка’, памянш. да пуць ’шлях, дарога’, параўн. укр., рус. пу́тик ’дарожка’, в.-луж. pućik ’дарожка, сцежка’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
плю́шавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да плюшу. Плюшавая фабрыка. // Зроблены з плюшу або пакрыты плюшам. Плюшавая дарожка. Плюшавы мішка. Плюшавая канапа.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
умаха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Хутка прайсці, адолець вялікую адлегласць. [1‑шы падарожны:] Напэўна, спорна ўмахаў? Дарожка — хай загіне: Карэння столькі і капаў! Купала.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бегавы́ в разн. знач. бегово́й;
~ва́я даро́жка — бегова́я доро́жка;
~вы́я лы́жы — беговы́е лы́жи;
~ва́я прагра́ма — бегова́я програ́мма
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бегавы́, ‑ая, ‑ое.
1. Які служыць для бегу, шпаркай язды. Бегавая дарожка. Бегавыя лыжы. Бегавыя дрожкі.
2. Які мае адносіны да бегу як віду спорту або скачак рысакоў. Бегавая праграма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дывано́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да дывана 1. Віцебскі дывановы камбінат. Дывановая вытворчасць. // Які з’яўляецца дываном 1. Дывановая дарожка.
2. Падобны да дывана па выгляду, якасці. Дывановая тканіна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мака́тка ’вышыўка або малюнак, якія вышываюцца на палатне і вывешваюцца на сцяну ў якасці аздобы’ (Сцяшк., Клім., Шатал.; З нар. сл.; Нар. лекс., Жыв. сл., Сл. ПЗБ), свісл. ’вышытая дарожка на стале’ (Шатал.). Запазычана з польск. мовы, дзе makata, makatka ’вышыты дыванік, дарожка’, ’штора з дарагой тканіны, парча, посцілка’ < тур. (араб.) makad ’дыванік, кілім’ (Брукнер, 319).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)