параты́ф, ‑у, м.
Вострая заразная хвароба, якая выклікаецца бацыламі, падобнымі да ўзбуджальніка брушнога тыфу.
[Ад грэч. para — побач і тыф.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыфтэры́т, -у, М -ры́це, м. і дыфтэры́я, -і, ж.
Вострая заразная пераважна дзіцячая хвароба, якая суправаджаецца паражэннем зева, слізістых абалонак носа і гартані.
|| прым. дыфтэры́тны, -ая, -ае і дыфтэры́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
грып, ‑у, м.
Вострая вірусная хвароба, галоўнымі рысамі якой з’яўляюцца запаленне дыхальных шляхоў і гарачка.
[Фр. grippe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кліно́к, -нка́, мн. -нкі́, -нко́ў, м.
1. гл. клін.
2. Вострая частка халоднай зброі; лязо.
3. Трохвугольная торбачка для прыгатавання сыру.
|| прым. клінко́вы, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).
К. сыр.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пруто́к, ‑тка, м.
1. Памянш. да прут.
2. Вязальная ігла (доўгая і не вострая). Спрытна перабіраючы пруткамі, .. [цётка Мар’я] вязала рукавіцу. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скрабо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.
1. Вострая лапатка для саскрэбвання чаго-н.
2. Вялікі шуфель з вострым краем для чэрпання грунту або якога-н. сыпкага матэрыялу.
С. аўтапагрузчыка.
|| прым. скрабко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).
С. транспарцёр.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прака́шляцца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак.
Прачысціць горла кашлем; адкашляцца. Варухнулася ў .. [Версана] на гарляку вострая бугрынка, нібы каўтнуў даўкі камяк, пракашляўся. Місько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́шчур, ‑у, м.
Вострая заразная хвароба буйной рагатай жывёлы і іншых парнакапытных. [Гаспадыня:] — У нас, Шурачка, няшчасце: каровы пачынаюць яшчурам хварэць. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шкарляты́на, ‑ы, ж.
Вострая заразная хвароба, пераважна ў дзяцей, якая характарызуецца агульнай інтаксікацыяй арганізма і суправаджаецца болем у горле і чырванаватай высыпкай.
[Іт. scarlattina.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слупня́к ‘вострая інфекцыйная хвароба, якая прыводзіць да сутаргі мышцаў’ (ТСБМ). Да слуп (гл.); калька рус. столбня́к ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)